Αναδημοσιεύτηκε από την ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Κατηγορία: Φυσική

Δημοσιεύθηκε : 04 Απριλίου 2017

Επισκέψεις: 1369

Έναν αιώνα μετά την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο καθηγητής Κ. Βαγενάς
τη μελετά προσεκτικά και... ξαναγυρίζει πίσω στον Νεύτωνα: η συνεκτική δύναμη των θεμελιωδών
συστατικών της ύλης δεν είναι η ισχυρή πυρηνική δύναμη αλλά η... βαρύτητα!

Καφαντάρης Τάσος

Η πορεία πτώσης του «μήλου του Νεύτωνα» οφειλόταν στη βαρύτητα.
Τι θα σημαίνει η ανακάλυψη ότι σε αυτήν οφειλόταν και... η ύπαρξή του;

Σαν να μην έφταναν οι τεράστιες ανατροπές που βιώνει ο κόσμος μας, μια απίστευτη ανατροπή πιθανολογείται και στο θεμέλιο του τεχνικού μας πολιτισμού, τη Φυσική. Ποια είναι αυτή; Οτι κακώς βαφτίσαμε ισχυρή δύναμη τη μυστήρια κόλλα που κρατά τα στοιχειώδη σωματίδια αγκαλιασμένα στον πυρήνα του ατόμου. Κακώς, γιατί ξοδέψαμε 60 χρόνια (και κολοσσιαία κονδύλια) αναζητώντας εις μάτην τις ιδιότητες ενός φαντάσματος και ξεμείναμε με ένα Καθιερωμένο Μοντέλο Φυσικής ανολοκλήρωτο.

Το τι ακριβώς «μετρήσαμε λάθος» είναι κάτι που μετράει εδώ και 10 χρόνια ένας Ελληνας, πρώην καθηγητής του ΜΙΤ και νυν του Πανεπιστημίου Πατρών και ακαδημαϊκός, ο Κώστας Βαγενάς. Επειτα από ένα βιβλίο και τέσσερις επιστημονικές δημοσιεύσεις, κατέληξε να μας πει ότι ο Νεύτων είχε δίκιο και ότι ο Αϊνστάιν επίσης το γνώριζε, αλλά εμείς... δεν τους διαβάσαμε προσεκτικά. Τώρα τη σκυτάλη παίρνει έτερος ακαδημαϊκός μας, ο καθηγητής του Κέιμπριτζ Θανάσης Φωκάς, για να κάνει την επαλήθευση με αντίστροφη πορεία: από τη Θεωρία της Σχετικότητας στο μοντέλο περιστρεφόμενων νετρίνων του Κ. Βαγενά. Αν «κλείσει ο κύκλος» με επιτυχία, θα πρέπει να ξαναγράψουμε τα βιβλία Φυσικής μας. Οι τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις που χτίζουν το Σύμπαν θα μείνουν δύο: η βαρύτητα και ο ηλεκτρομαγνητισμός!

Μένουμε «καρφωμένοι» πάνω στη Γη εξαιτίας της βαρύτητας. Το γνωρίζουμε αυτό επιστημονικά από το 1687, οπόταν ο Νεύτωνας μάς έδωσε τον μαθηματικό τύπο υπολογισμού της δύναμης με την οποία το πεδίο βαρύτητας του πλανήτη μάς έλκει επάνω του.

Πέρασαν τρεις αιώνες πίστης στο ότι όλα ακολουθούσαν τον ίδιο νόμο του Νεύτωνα, είτε ήταν στη μεγακλίμακα του Σύμπαντος είτε στη νανοκλίμακα των όποιων συστατικών της ύλης. Ύστερα ήρθε η ρηξικέλευθη εικοσαετία των ετών 1905-1925, που έκανε τον Νεύτωνα «λίγο»: Πρώτα ο Αϊνστάιν (με τη Θεωρία της Ειδικής Σχετικότητας το 1905 και της Γενικής Σχετικότητας το 1915) μας αποκάλυψε τα μυστικά των φωτονίων και του χωροχρόνου και, στο ανάμεσα, ο Μπορ (το 1913) μας άνοιξε την πόρτα στον κόσμο των κβάντων. Κι από τότε και μετά παλεύουμε με ένα μοντέλο για τη φύση που όλο το μπαλώνουμε, χωρίς ακόμη να το κάνουμε πλήρες, ενιαίο και όμορφο - όπως ήταν κάποτε εκείνο του Νεύτωνα.

Το πιο πρόσφατο επίτευγμά μας στην αναζήτηση «μπαλώματος» ήταν αυτό που ανακοινώθηκε στις 21 Μαρτίου 2017: Ο μεγάλος αδρονιακός επιταχυντής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) ανακάλυψε πέντε νέα υποατομικά σωματίδια (βλ. www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=869019). «Η ανακάλυψη», έλεγε η ανακοίνωση, «ρίχνει περισσότερο φως σε μία από τις θεμελιώδεις δυνάμεις του Σύμπαντος, την ισχυρή πυρηνική δύναμη στο εσωτερικό των ατόμων». Σίγουρα ρίχνει περισσότερο φως, αλλά σε τι ακριβώς; Διότι, όπως γνωρίζετε όσοι έχετε διαβάσει περί CERN, αυτό που κάνουμε είναι «καταστροφική ανίχνευση». Δηλαδή, μια και αδυνατούμε να «δούμε» με το οποιοδήποτε μικροσκόπιο τι συμβαίνει στον νανόκοσμο της ύλης, προκαλούμε συγκρούσεις υποατομικών σωματιδίων και από τα απομεινάρια της σύγκρουσης μαντεύουμε τα κρυφά συστατικά της συνταγής. Αλλά για την ίδια τη δύναμη που συγκρατεί τα συστατικά αυτά πεισματικά ενωμένα - την ισχυρή πυρηνική δύναμη - δεν γνωρίζουμε ακόμη τίποτε που να μπορεί να περιγραφεί ολιστικά, με μια σαφή και πειραματικά αποδεδειγμένη εξίσωση.